Zadośćuczynienie
Na podstawie art. 445 § 1 k.c. poszkodowanemu, który na skutek cudzego działania (albo zaniechania) doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, przysługuje roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę. Krzywda jest szkodą niemajątkową, która swoim zakresem obejmuje wszelkie negatywne skutki, zarówno dla zdrowia fizycznego, jak i psychicznego poszkodowanego.
Wysokość krzywdy jest niewymierna i nie jest możliwe dokładne określenie odpowiadającego jej zadośćuczynienia, jednak w żadnym wypadku nie może być ono symboliczne, musi stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość. Zadośćuczynienie musi uwzględniać wszelkie cierpienia doznane już przez poszkodowanego, a także te, które będzie odczuwał w przyszłości.
Nie należy mylić zadośćuczynienia z odszkodowaniem za uszczerbek na zdrowiu, obliczany mechanicznie w procentach.
Zadośćuczynienie ma na celu kompensatę krzywdy, a na określenie jego wysokości wpływ ma wiele czynników. Są to m.in. długotrwałość leczenia, rozmiar uszkodzenia ciała i jego skutki, negatywny wpływ na zdrowie psychiczne, wiek, płeć, stan cywilny, wykonywany zawód i wiele, wiele innych.
